روانشناسی مثبت و مدیریت خویشتن

روان شناسی مثبت فقط طلوع خورشید و بارش باران نیست... 

بلکه دانش رشد دادن و رشد کردن است...

چند سال است که دانش آموزان پایه های بالا در مدرسه "میلکن" ، می توانند علاوه بر کلاس های عادی خودشان و علاوه بر آن کلاس های پیشرفته هندسه و تاریخ آمریکا و هنر و غیره، می توانند کلاس های روان شناسی مثبت هم داشته باشند.

 داستان از آن جا شروع شد که نیک هولتون، یک معلم پایه چهارم در این مدرسه است. او در گذشته درس تاریخ می داده است و هم اکنون در این مدرسه در پایه چهارم به دانش آموزان درس می دهد. ولی او همیشه به عنوان معلم، دغدغه این فکر را داشته است که چگونه می تواند به دانش آموزان کمک کند که تبدیل به یک "نسخه بهتری ازخودشان" شوند. او همیشه می خواسته همزمان با درس دادن تاریخ به دانش آموزان، بهتر زندگی کردن و نسخه بهتری از خودشان بودن را هم به آن ها درس بدهد.

بنابراین او همیشه سعی می کرده با دانش آموزانش برخورد خوب و مناسبی داشته باشد و سعی می کرده که درس هایی را درباره زندگی به آن ها بدهد. او می گوید، علاقه او به درس دادن به دانش آموزان و به طور کلی معلم شدن از زمانی که خودش به عنوان یک دانش آموز در پایه ششم درس می خواند، رشد کرده است. 

"وقتی که من در پایه ششم در مدرسه درس می خواندم، همیشه دلم می خواست به دیگران کمک کنم! پیش خودم فکر کردم که بهترین راه برای کمک کردن به دیگران می تواند این باشد که من یک معلم شوم. بنابراین یک معلم تاریخ شدم. وقتی برای اولین بار تاریخ درس می دادم، همیشه این سوال در ذهنم می آمد که درست است که مطالعه کردن تاریخ، دانش آموزان را نسبت به اتفاقاتی که افتاده است آگاه تر می کند، ولی آیا می توانم کاری کنم که آن ها نسبت به خودشان هم آگاه تر شوند؟ آیا می توانم کاری کنم که آن ها درک بهتری از خودشان و توانایی هایی که باید داشته باشند؛ پیدا کنند؟ آیا می توانم به آن ها کمک کنم که به طور کلی نگرش مثبت تری را نسبت به خودشان پیدا کنند و مثبت تر به زندگی نگاه کنند؟ این که یک دید مثبت نسبت به زندگی داشته باشم، همواره آرزوی من بود ولی آیا می توانم به دانش آموزانم هم کمک کنم که چنینی دیدی را داشته باشند؟

 در آن زمان، خواهر کوچکتر من، عضو تیم فوتبال در همان مدرسه ای بود که من به تازگی درس دادن در آن مدرسه را شروع کرده بودم. البته او استعداد درس دادن را نداشت و استعدادش در زمینه دیگری بود. ولی یک روز، وقتی که از مدرسه به خانه برگشتم، در حیات پشتی خانه، چند حرکت ورزشی جدید را به او یاد دادم که می توانست با استفاده از این حرکات ورزشی، در فوتبال، یعنی رشته ای که به آن علاقه داشت، پیشرفت زیادی بکند. آن روز بعد از ظهر، من و خواهرم مدت طولانی را با هم ورزش کردیم و ساعت های خوشی را سپری کردیم.

این موضوع باعث شد که من احساس کنم که هم اکنون به کسی کمک کردم تا کاری را بهتر انجام دهد! به همین دلیل هم دفعه بعدی که او دوباره به مدرسه رفت و فوتبال بازی کرد، از همین حرکت هایی که من به او یاد داده بودم استفاده کرد و توانست در این کار موفق شود.

 همین موفقیت این باعث شد که من به خودم اعتماد به نفس بیشتری بدهم و به خود بگویم که اگر توانسته ام که به او کمک کنم که در این کار تا این اندازه موفق شود، پس حتما می توانم به بسیاری از افراد دیگر هم کمک کنم که آن ها هم در شناخت خودشان موفق شوند!"

بنابراین هولتون، همزمان با این که در مدرسه میلتن درس می داد، به این فکر افتاد که برای دانش آموزان این مدرسه، یک برنامه مناسب روان شناسی ایجاد کند. به نقل از خود او: " وقتی که داشتم Phd خودم را می گرفتم، برای اولین بار مقاله ای درباره روان شناسی مثبت خواندم و فهمیدم که این دقیقا همان چیزی است که منتظرش بودم.

 در این جا من متوجه شدم که روان شناسی مثبت بیان می کند که خوشبختی، چیزی است که جنبه های مختلف دارد که یکی از جنبه های آن می تواند رشد فردی باشد.

 از همان جا بود که به این باور رسیدم که می خواهم به مردم کمک کنم که خوشبخت تر باشند و به مردم کمک کنم که یکی از بزرگترین منابع دنیا را در خودشان رشد دهند. یعنی: پتانسیل های انسانی. 

به عقیده نیک هیلتون:

"روان شناسی مثبت تنها طلوع خورشید و بارش باران نیست....بلکه روان شناسی مثبت در حقیقیت دانش رشد دادن و رشد کردن است.... روان شناسی مثبت یعنی داشتن این احساس که شما بهترین نسخه خودتان هستید و به عنوان بهترین خودتان، عمل می کنید..."

هولتون به طور قطع به این نتیجه رسیده بود که می تواند روان شناسی مثبت را درس دهد. بنابراین تصمیم گرفت تا در مدرسه ای که مشغول درس دادن در آن بود، کلاس روان شناسی مثبت را هم به کلاس های دیگر اضافه کند. بنابراین تصمیم گرفت تا به همراه تعدادی از همکارانش، کتابی به نام "آموزش مثبت" را بنویسد.

یکی دیگر از معلمان این کلاس، یعنی تالیا بیرمز، برای آن دسته از دانش آموزانی که هنوز به این برنامه آشنایی نداشتند، یک برنامه چهارساله گذاشت. به عقیده او: "از آن جایی که به قول بعضی از همکارانم، زمان مانند برق می گذرد؛ بنابراین زمان کمی برای آموزش در اختیار داشتم و بنابراین سعی کردم در این چهار ماه که مدت کمی بود، اثر ماندگاری را بر روی ذهن دانش آموزان بگذارد"

مدت کوتاهی بعد از برپایی این دوره کوتاه چهارماهه و سپس اضافه شدن کلاس های فوق العاده روان شناسی مثبت به برنامه دانش آموزان، والدین این دانش آموزان از این که فرزندانشان به این کلاس ها می رفتند ابراز خوشحالی و رضایت کردند و فرزندانشان را تشویق کردند که هر چه زودتر در این کلاس ها شرکت کنند. آن ها همچنین از این معلمان تشکر کردند و حتی آن قدر به این موضوع علاقه مندی نشان دادند که برای این که آن ها هم از این کلاس ها بهره مند شوند، این معلمان تصمیم گرفتن برای آن ها کلاس های آنلاین مخصوص بزرگسالان هم برگزار کنند.